Ήμουν τις προάλλες στο TV4, προσκεκλημένος από την δημοσιογράφο κα. Μίκα Βασιλάκη ως εκπρόσωπος του συλλόγου "Εντός των Τειχών", μαζί με το μέλος του ΔΣ του Συλλόγου, κ. Τάσο Στυλιανόπουλο, για να συζητήσουμε με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο κ. Σακελλάρη Καραγιάννη τα προβλήματα της Παλιάς Πόλης και τις ιδιαιτερότητές της. Μαζί μας ήταν και εκπρόσωπος από το σωματείο των ξεναγών, ο κ. Γιώργος Τριανταφυλλής.
Η συζήτηση εξελίχθηκε ομαλά, μιας και υπήρξε σχεδόν ταύτιση απόψεων για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε εξαιτίας της υπερεκμετάλλευσης του χώρου από την μία και την έλλειψη οικονομικών πόρων και την ανισότητα από την άλλη.
Παρατήρησα λοιπόν πως η Παλιά Πόλη πρέπει να είναι η πιο ακριβή υποβαθμισμένη περιοχή στον κόσμο. Ένα ερείπιο 60-80τμ, χωρίς καμιά απολύτως υποδομή, χωρίς αποχέτευση, χωρίς πάρκινγκ, χωρίς ήλιο, με υγρασία, με πιθανή όχληση από παρακείμενες δραστηριότητες, αν πουλιέται, έχει τουλάχιστον 100.000 ευρώ. Θες και άλλα 50.000 για να το επισκευάσεις, βάλε και το τρέξιμο με τις αρμόδιες υπηρεσίες που αντί να σε διευκολύνουν με προγράμματα, σου κάνουν την ζωή πατίνι, σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν αξίζει τελικά τον κόπο να δώσεις τόσα λεφτά για να μείνεις κάπου όπου θα δυσκολεύεσαι. Με 150.000 έχεις την δυνατότητα να αγοράσεις πολύ καλύτερο ποιοτικά σπίτι κάπου αλλού, όπου θα έχεις και τις απαραίτητες υποδομές. Με όλα τα παραπάνω στοιχεία, τότε είναι ανεξήγητο το φαινόμενο των τιμών από την μια, μιας και η κρίση έχει χτυπήσει και την Παλιά Πόλη, όπως και της πιθανότητας ανάκαμψης της εσωτερικής οικονομίας, αφού το κόστος ζωής και επισκευών είναι δυσανάλογο με αυτό που ισχύει εκτός των τειχών. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο κόσμο να θέλει να μείνει μέσα στα τείχη, αν όλα που περιέγραψα παραπάνω είναι τόσο δυσοίωνα;
Ενδεχομένως λοιπόν η γοητεία της να είναι ακόμα μεγαλύτερα από αυτήν που φανταζόμαστε, σε τέτοιο βαθμό που πολλοί αδιαφορούν για όλα τα αρνητικά και παίρνουν την απόφαση είτε να μετοικίσουν εντός των τειχών ή να συνεχίσουν την παραμονή τους. Όλοι ευελπιστούν πως όλα θα πάνε προς το καλύτερο.
Δεν είναι δύσκολο να αλλάξουν κάποια πράγματα, αρκεί να υπάρχει θέληση και αδιαφορία για το πολιτικό κόστος γιατί θα δυσαρεστηθούν πολλοί στην αρχή. Θα δυσαρεστηθούν καταστηματάρχες που δεν θα μπορουν να μπαινοβγαίνουν όποτε θέλουν με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι τους. Θα δυσαρεστηθούν όλοι αυτοί που επικαλούνται λόγους υγείας συγγενικών προσώπων για να εξασφαλίσουν το σήμα. Είπαμε, με την πολυζωνική άδεια εισόδου και στάθμευσης, αυτός που επικαλείται συγγενή στην Κόκκινη Πόρτα, δεν θα μπορεί να αφήσει το αυτοκίνητο του στο Καστέλλο. Θα δυσαρεστηθούν όσοι νυχτερινοί επαγγελματίες δεν σέβονται τους κατοίκους, αφού δεν θα μπορούν να απλώνουν τα μαγαζιά τους όσο θέλουν και να βαράνε όσο γουστάρουν μέχρι το πρωί. Θα δυσαρεστηθούν ορισμένοι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων που βαφτίζουν όλους τους επισκέπτες τους ΑΜΕΑ για να έχουν πρόσβαση. Ακόμα και οι κάτοικοι, που ενδεχομένως να χρειαστεί να μπουν σε ταλαιπωρία ξανά για τα δικαιολογητικά. Αλλά πρέπει να μπει μια τάξη.
Αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς την δική μας θέληση. Όλοι οι νόμοι είναι άχρηστοι αν δεν εφαρμόζονται και αν δεν υπάρχει και ο στοιχειώδης σεβασμός απέναντί τους, όπως και απέναντι στους λόγους που δημιουργήθηκαν. Δεν μπορούμε να ζούμε από την Παλιά Πόλη αν δεν την έχουμε στολίδι. Δεν μπορούμε γενικότερα να μην έχουμε στολίδι όλη την Ρόδο. Όχι μόνο για τους τουρίστες, αυτοί έρχονται και φεύγουν. Για μας. Εμείς την βλέπουμε κάθε μέρα, κάθε ώρα, δεν μπορώ να καταλάβω πως είναι δυνατόν να ανεχόμαστε την κακογουστιά και την προχειρότητα να κυριαρχούν στην καθημερινότητα μας, αντί της νοικοκυροσύνης και τις ομορφιάς.
