Ημουν φορτωμένος με το ποδήλατο και δεν μπορούσα να περάσω παρά μόνο αν το ξεφόρτωνα, και το κουβάλαγα πάνω από το τοιχίο του πάρκου. Δεν με ενόχλησε όμως αυτό, καθότι τόσα χρόνια μάθαμε πια να ζούμε μέσα στα γαϊδούρια (όχι τα τετράποδα, αλλά τα τετράτροχα). Αυτό που πραγματικά με εκνεύρισε ήταν πως οι τουρίστες που προσπαθούσαν να περάσουν με το καροτσάκι των παιδιών, δεν μπορούσαν και έπρεπε και αυτοί να το κουβαλήσουν πάνω από το τοιχίο.
κατά την άφιξη δε του οδηγού (και συνοδηγού) του μεσαίου οχήματος, διαμαρτυρήθηκα για το κλείσιμο του δρόμου, εισπράττοντας, όπως το περίμενα ειρωνική αδιαφορία. Μαζί με τον περιπτερά συνεχίσαμε να τον επιπλήττουμε καθότι αδιαφόρησε για την πρόσβαση των πεζών όπως είπα παραπάνω και φυσικά τον αποκάλεσα γαϊδούρι, όπως του άξιζε. Ο συνοδηγός ήρθε να μου ζητήσει και τα ρέστα, έφυγε όμως μόλις είδε πως δεν υπήρχε περίπτωση να βρει δίκιο στην ανοησία του φίλου του...(για τυχόν απορίες, φυσικά και είχα καλέσει πριν από όλα αυτά την δημοτική αστυνομία να έρθει με γερανό να τους μαζέψει, αλλά δεν πρόλαβε που να πάρει...)
